Ayıba ayıp dememizden....

Milli bayramlar kutlanırken törenlerde gözlerimizin dolmasından...

Her sabah içtiğimiz o and, ta içimize işlediğinden büyüklerimizi sayıp, küçüklerimizi sevmemizden....

Dinlediğimiz müziklerden tanırsınız, kol kola girip iki yana sallandığımız şarkılardan...

Kolay Tanırsınız bizi..

Kütüphanemizden tanırsınız sonra, Kemalettin Tuğcu'lara ağlamış, Bal Mahmut fıkralarını ezberlemiş olmamızdan...

"Kıtlık" denince aklımıza benzin ya da Sana Yağ gelmesinden...

"Elektrikler söndüğü için çalışamadım hocam" cümlesinden....

Kar dendiğinde aklımıza tatil değil eğlence gelmesinden...

Ve bayram denince kırmızı rugan pabuçlarla ütülü mendil içine iki buçuk lira harçlıklar...

Mahalle arkadaşlığını, komşuculuğu, telesafirliği, esnafla ahbap olmayı bilmemizden...

İhtilal kelimesinin anlamıyla bir Eylül sabaha karşı sokağa çıkma yasağı ile tanışmamızdan....

Biz kuşaksınız ..

Her ne kadar kaos olsa da ortalık, eleştiriye hoşgörüyle bakan devlet adamlarıyla büyümüş olmamızdan, ve Demirel'in şapkası, ve Ecevit'in mavi gömleğinden,

Tanımadığımız insanlara siz diye hitap etmemizden,

Ve kalabalık sofralara, uzuuun sohbetlere değer vermemizden...

Bir kıytırık teyple, bir saman kağıdı ve kurşun kalemle saatler geçirebilecek yaratıcılığa sahip olmamızdan,

Ve sahiplenmemizden tanırsınız bizi.

Ailemizi, dostları, okulumuzu, akrabaları, mahallemizi, memleketimizi...

Dizlerimizi sokaklarda parçalayıp, kabuk bağlamış yaraların üstüne tekrar tekrar düşe düşe mi öğrendik umudumuzu acılarımıza ezdirmemeyi bilmiyorum.

Adı da önemli değil bizim kuşağın. X mi, Y mi, her ne ise...

Sol Kolumuza bakın yeter

Tam mezuniyet törenleri yapıldığı şu günlerde,

Ve tam çocukluğumu, gençliğimi yazdığım şu günlerde...

Bizden sonra ki nesillere demek istiyorum ki:

Düşmekten korkmayın.

Her düşüş, nasıl usturuplu kalkılacağını öğretir size. Düşe düşe, düşmemeyi öğrenirsiniz.

Her yara bir tecrübedir.

Her tecrübe, bir adım ileri taşır sizi.

Yardım isterseniz...

Biz buradayız.

Çiçek aşılarımızdan tanırsınız bizi.