Ben yoksulluğun hüküm sürdüğü Bayır Mahallesinde doğmuş, mahallenin doğal kültürü içinde yetişmiş biriyim. Bayır, çevre köyden gelen fakirlerin yerleştiği bir varoştu.

Bayır da bir “karşıyaka” denilen, zaman zaman o tarafa geçerek maraza çıkaranların övüldüğü bir kültür vardı.

Eskiden bir Manavgat yakası, bir de Düşenbe( Turşamba) varmış. Sonra bu iki nahiye birleşerek Manavgat ilçe olmuş. Bir tarafta Tuğayoğlu, diğer tarafta da Berberoğlunun domine ettiği bir güç vardı. Bunlar,  ilçe merkezi neresi olacak diye mücadele etmişler, Turşambalılar baskın çıkmış. Bu mücadele, yakacılığı çocuklara kadar indirmişti. Bayırlı çocuklar teraviye camiye gider, camide gülüşmeler ile namaz sakıt olur, büyükler bir kaç tokat aşkederdi.

Bayırlı çocukların Hisar camiine teraviye gitmesi, orada ki çocuklarla kavga etmek anlamına gelirdi. Gündüzden tımlılar alınır, köprü başına taş istiflenirdi. Bir gece teraviye hisar camiine gittik. Cami öyle bir kalabalık ki, cemaat dışarıya taşmış. Kürsüde isminin Rafet Hoca olduğunu öğrendiğim hoca, öyle bir vaaz veriyor ki , ağlayanlar, huşu ile sallanmalar, Allah nidaları ile inliyordu. Çok genci islama ısındırdı diyorlardı yaşlılar. Biz üst kata çıktık, baktık tüm çocuklar orada. Namaz hak getire. Camide yapılan haytalıkları anlatmıyorum ama kavgayı başlattık. Büyükler bütün çocukları dışarı attılar. Kavga dışarda taş ve sopalarla devam etti. Bugün Hisar camiinde gülen, kıkırdayan çocukları duydukça, gülmemek için zor tuttum kendimi. Varsın gülsün çocuklar.. o sokaklara taşan cemaat, iki safa düşmüşse, o çocukların gülüşü  caminin bülbülü gibi tatlı bir nağğmaye dönüyor.

Gerçekten de Rafet Hoca ilçemizde efsane olmuş, çok insanın kalbini kazanmış, şahsen tanışmak, konuşmak fırsatını bulduğum, tebliğde sevgiyi ilke edinmiş bir aydındı.

Bugün öksüz kalmış hisar camiini görünce, vefat etti ise, Allah rahmet etsin, yaşıyorsa Allah sağlıklı ömürler versin.

Yeni Rafet Hocalara ihtiyaç var.

Kadir Geceniz mübarek olsun.