Bu 1300 yıllarında Allah bu millete ne kadar acı ve lütuf varsa bir arada vermiş. Moğol'un geçtiği topraklarda 6 ay ot bitmemiş, 6 ay gökte güvercin uçmamış, doğan çocukların babalarının belli olmadığı yıllar denmiş.
Ama Yunus'u vermiş, Seydi Harun'u vermiş, Hacı Bektaşı, Mevlana'yı, Geyikli Babayı vermiş. Velhasıl yaralı Türkmenin ruh ve mana iklimine şifa olsun diye nurdan adamlar göndermiş. 
İşte onlardan YUNUS'un 700 . ölüm yılı.
 Bizim Yunus, Koca Yunus, Derviş Yunus, Eşiğe yüzünü turab eden Yunus. 
Bize ölümü hatırlatır, nefsin canavar olduğunu anlatır. Ölümü anmanın hatırlamanın önemini anlatır. 
Eskiden Türkler mezarlarını şehrin içine yaparlardı. Her gün Bedestene gidip gelen önünden geçer, dua okur giderken Allah'tan ölümlü dünya için rızık ister, dönerken kazancı için şükürler ederdi. Gençlerin öğüt almadığından, yiğitlerin tövbe etmediğinden, yaşlıların ibadetten uzak kaldığından şikayet eder. Bugünde öyle değil mi?
Beylerin, yöneticilerin fakir fukarayı düşünmediğinden dem vurur, ölümü hatırlatır bataklığa batmış gönüllere. 
Sözü alimden dinlemeyi, zalimden olmamayı, ölümden korkmayı nasihat etmiş koca Yunus..
Anadolu'da her yerde bir Yunus makamı, her köyde Yunus kültürü, Yunus  ismi bulunmaktadır. 
Yunus'u bu kadar sevmemin sebebi belki de Büyük Dedemin isminin Şeyh Yunus olmasındandır. (1700). Tüm Yunuslara, tüm Yunus gönüllere selam olsun. Rabbim iki cihanda aziz etsin.Bizleri şefaatlerine nail etsin. 
"Miskin Adem oğlanı,nefse zebun olmuşdur
Hayvan canavar gibi,otlamağa kalmıştır
Hergiz ölümün sanmaz,ölesi günin anmaz
Bu dünyadan usanmaz,gaflet önin almışdur
Oğlanlar öğüt almaz,yiğitler tevbe kılmaz
Kocalar taat kılmaz,sarp rüzgar olmuştur
Beğler azdı yolundan,bilmez yoksul halinden
Çıktı rahmet gölünden,nefs gölüne dalmışdur
Yunus sözi alimden, zinhar olma zalimden
Korka durın ölümden, cümle doğan ölmüşdür."..