Malazgirt savaşı tanrının Türk’e verdiği hediyedir. Fatımiler Büveyl oğulları ile öyle bir büyüdüler ki, bir ucu ile kuzey Afrika, diğer ucu Bağdat’a girdi. Abbasi halifesini indirdi tahttan, zelil etti payidahtı. 2 yıl Sünni islam başsız kaldı, ordusu dağıtıldı, medreseleri kapatıldı, imamları öldürüldü, şii ezanı okutuldu minarelerden.

Ortaasyadan Tanrının kırbacı Türkleri gönderdi yaratan Bağdat’a.

Din-i Mübini ihya etti, aslına döndürdü salaları, kaldırdı camilerden sahabeye küfürleri.

  Yıl 1071… Alparslan son darbeyi vurmak için yürüdü şer yuvası Fatimi üzerine.

Haber verdiler,” Dünyanın süper gücü, köklü devleti, Bizans, 150 bin kişi ile geliyor Türk’ün üstüne”.

 Üç kere elçi gönderdi Diojen’e.. Barışalım, anlaşalım diye.

Kibrinin esirine kapılmış Diojen; “Atlarım Tebriz’de, kendim Nişabur’da hareminde konaklayacağım,” dedi.

Türk herşeyi kabul ederdi ama bunu kabul edemezdi. Toprağına saldır, askerini kır ama haremine dokunma..

Döndü, Mısır üzerinden, çaresiz geldi Malazgirt’e. Ordusunu kurdu yamaçlara, baktı kum gibi kaynayan küffar ordusuna. Kat kat fazla bir ordu, kırılır mı, yeniler mi Allahım.

Kurdu otağını, indi al yazmalı atından, bağladı kuyruğunu. Giydi kefeni el açtı Allahına. Ordusuna “isterseniz dönebilirsiniz” dedi buğulu gözlerle. Çelik yürekler haykırdı. “Onlar çok, biz azız ama öldüler dönmediler” der yumuk gözlü analarımız.

 Türk saldırmamış, namusunu korumuştu.

Barış istemiş, savaş üstüne gelmişti.

Tanrı, Türk’ e dini mübini ihyasının muştusunu, kutunu veriyordu imanlı gögüslere..

  Ölüme koştu az olan mağdur Tanrının askerleri. Kalkanları sert, mızlakları uzun kibir ordusu kalktı atağa, sıçradı atlar, şakırtı ile inledi dağlar.

Tanrı kör etti bizansın şahin bakışlarını, kırıldı mızrakları, eğildi kalkanları, düştü başları.

Tanrının lütfünü erişti Türk’e..

 Kut verdi, milletini aziz kıldı.

Tevhidi üstün kıldı, şirke..

 Malazgirt bir bağışlanma, bir muştu, bir ödüldür Tanrının temiz çocuklarına.