Ayşe Sabancalı, Osmaniye'nin bir köyünden. Kimliğini unuttuğu için neredeyse YKS'ye  giremeyecekti. Ağladı, üzüldü, çok ağladı.

Kapıdaki görevli polis, "vakit var, dur hele. Anneni, babanı arayalım, kimliğini getirsinler" diye araya girdi. "Annem de babam da yok, öldüler" diye çığlık gibi çıktı sesi acıyla...

Gazetecilik açısından verimli bir yaşam haberi... Ben gazeteci olarak olaya bir de bu fotoğraftaki kadın polisin şefkatli tebessümünden de yaklaşırdım.

Sadece Ayşe'nin gözyaşını değil, kederini de silen bir dokunuşun sahibinin bu haberin değerini yükselteceğine eminim. Sadece bir kadın polisin dokunuşundan ibaret değil...

Devletin şefkat eli, annenin merhametiyle kuşattığı dokunuş bu...

Ben Ayşe'nin eğitiminin üstlenilmesine çok sevindim. Bir başka sevincim daha... "Kural bu, sınava alamayız!" diyen katı zihniyeti yıkan bu tebessümü hayranlıkla izledim. Genç kızımızın göz yaşlarını silen ellerinizden hürmetle öperim.